Τα παλιά χρόνια το κουρείο δεν ήταν μόνο ένας χώρος περιποίησης, αλλά κοινωνικής συναναστροφής και ψυχαγωγίας αυστηρά για άντρες. Σε κάποιες περιπτώσεις τα κουρεία, ή αλλιώς μπαρμπέρικα (από το γαλλικό barbe, που σημαίνει γενειάδα), συστεγάζονταν με καφενεία. Το κούρεμα, το ξύρισμα ή η περιποίηση της γενειάδας τότε δεν ήταν υπόθεση ρουτίνας για τους άνδρες, αλλά ιεροτελεστία.
Στο κουρείο οι πελάτες έμεναν για ώρα, έβρισκαν φίλους και γνωστούς ή πήγαιναν παρέα για ένα ξύρισμα και κουβέντα. Οι συζητήσεις ήταν για θέματα της επικαιρότητας, την πολιτική, τα αθλητικά και φυσικά τις γυναίκες. Επίσης συζητούσαν για δουλειές και πολλές φορές, ανάμεσα στο κούρεμα και το ξύρισμα έκλειναν τις συμφωνίες τους.
Βασική φιγούρα ο κουρέας, συνήθως ευγενικός, χαμογελαστός, ομιλητικός και πάντα ενημερωμένος για τις εξελίξεις και τα κουτσομπολιά. Εκείνο τον καιρό δεν υπήρχαν σχολές κομμωτικής. Ο επίδοξος κουρέας, θα ξεκινούσε από μικρός να δουλεύει σαν παραγιός στο κουρείο και μάθαινε την δουλειά δίπλα στον επαγγελματία, μέχρι να ανοίξει το δικό του κουρείο ή να πάρει τη θέση του πατέρα του, αφού πολλές φορές η δουλειά πήγαινε από πατέρα σε γιο.
Στις μέρες μας τα παραδοσιακά κουρεία έχουν σχεδόν εξαφανιστεί, αν και τα τελευταία χρόνια γίνεται μία προσπάθεια για την αναβίωση της τέχνης του παραδοσιακού κουρέα.