Με αφορμή την αφίσα για μία παράσταση που είδα στο μετρό, αποφάσισα να αφιερώσω το σημερινό post στον πιο διάσημο κουρέα του χώρου της τέχνης, τον κουρέα της Σεβίλλης.
Μία από τις πιο γνωστές και αγαπητές όπερες όλων των εποχών, “Ο κουρέας της Σεβίλλης” του Αντόνιο Τζοακίνο Ροσσίνι, είναι βασισμένη στο ομότιτλο θεατρικό έργο του Πιερ-Ωγκυστέν Καρόν ντε Μπωμερσαί, το οποίο είναι μέρος του έργου “Η τριλογία του Φίγκαρο” (“Ο κουρέας της Σεβίλλης” 1775, “Οι γάμοι του Φιγκαρό” 1784 και “Ο άλλος ταρτούφος ή Η ένοχη μητέρα” 1792).
Τα δύο πρώτα έργα της τριλογίας του Μπωμερσαί μεταφέρθηκαν στην όπερα και μας χάρισαν δύο από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του είδους. Το 1786 ο Μότσαρτ συνέθεσε το αριστουργηματικό “Οι γάμοι του Φιγκαρό”. Το 1782 ο Τζιοβάννι Παϊζιέλλο έγραψε την όπερα “Ο Κουρέας της Σεβίλλης” η οποία αν και γνώρισε μεγάλη επιτυχία επισκιάστηκε τελικά από την εκδοχή του Ροσσίνι το 1815.
Υπόθεση του έργου
Ο κόμης Αλμαβίβα καταφεύγει σε διάφορα τεχνάσματα για να καταφέρει να παντρευτεί την αγαπημένη του, την όμορφη Ροζίνα. Η Ροζίνα όμως είναι “φυλακισμένη” στο σπίτι του κηδεμόνα της Ντον Μπαρτόλο, οποίος θέλει να την παντρευτεί ο ίδιος.
Ο κόμης Αλμαβίβα, στην προσπάθειά του να προσεγγίσει τη Ροζίνα μεταμφιέζεται άλλοτε σε στρατιώτη και άλλοτε σε δάσκαλο μουσικής. Συνένοχος και συμπαραστάτης του είναι φυσικά ο πανέξυπνος, πολυμήχανος και κεφάτος κουρέας Φίγκαρο, ο οποίος χάρη στην ιδιότητα του, μπαινοβγαίνει άνετα στο σπίτι του Ντον Μπαρτόλο.
Μέσα από διάφορες κωμικές καταστάσεις, παρεξηγήσεις και δυσκολίες ο κόμης Αλμαβίβα, πάντα με τη βοήθεια του ευρηματικού Φίγκαρο, καταφέρνει τελικά να παγιδέψει τον Ντον Μπαρτόλο και να παντρευτεί την αγαπημένη του.